Aleksander Braude

Aleksander Braude (1915-1998) – na skutek splotu okoliczności historycznych (wydarzenia 1914 r. zmusiły całą rodzinę do ucieczki) urodził się w Mińsku. Dorastał jednak w Kaliszu i właśnie to miasto zawsze uważał za swoje rodzinne. Tu uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Adama Asnyka, tu też stawiał pierwsze kroki na polu pisarskim – współredagując dział literacki szkolnego pisma „Sztubak”. Już jako nastoletni uczeń tłumaczył dzieła starożytnych poetów i myślicieli, m.in. Owidiusza, Lukrecjusza czy Wergiliusza. Zadebiutował w 1931 r. – wierszem „Słowo”. Jego poetyckie teksty ogłaszano regularnie w kolejnych numerach szkolnego pisemka. Swoje teksty sygnował różnymi podpisami: A. Braude, Al. Braude, A.B., Al., Alfred Zabiński, Azet. Następnie sporadycznie publikował wiersze i artykuły w regionalnej prasie – w „Gazecie Kaliskiej” i „Ziemi Kaliskiej”. Po maturze rozpoczął studia lekarskie w Poznaniu, ale ostatecznie ukończył je na Uniwersytecie im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Na staż lekarski powrócił do Kalisza, jednak wybuch II wojny światowej przerwał mu praktykę w tutejszym szpitalu. Wojenne losy Aleksandra Braudego były pełne zawirowań. Po wojnie pozostał w wojsku i uzyskał nawet stopnia pułkownika. W 1949 r. przeniósł się na stałe do Wrocławia. W wieku 75 lat wydał książkę pt. „Nigdy dość się nie umiera”, będącą swoistego rodzaju opowieścią autobiograficzną. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.