Herszel Solnik

Herszel Solnik (1860-1943) – pochodził z rodu Beniamina Arona Solnika. Przyszły działacz społeczny i polityczny, pisarz i poeta studiował w rabinackim kolegium w Kaliszu. W 1890 r. zaczął publikować swoje pierwsze utwory: wiersze, felietony i rysunki. W 1922 r. podjął się prowadzenia pierwszego żydowskiego tygodnika wydawanego w Kaliszu – „Kalischer Blat”. Pismo nie przetrwało jednak próby czasu i już po trzech numerach zawiesiło działalność. Od 1927 aż do 1934 r. Solnik współpracował z „Kalischer Leben”, na łamach którego drukował liczne opowiadania, wiersze i artykuły krytyczno-literackie. Po konflikcie z redaktorem gazety związał się z innym pismem – „Kalischer Woch”. Niestety, jego dorobek literacki zaginął bezpowrotnie w czasie II wojny światowej.

Żyjąc i tworząc w Kaliszu, Solnik nie zapominał o rodzinnym miasteczku – Błaszkach. Z jego inicjatywy w prasie zaczęły ukazywać się informacje z życia skupisk żydowskich ówczesnego powiatu kaliskiego. W 1931 r. wydał w Warszawie książkę pt. „Fur alten kloister” („Ze starego klasztoru”), na kartach której zebrał legendy i opowiadania związane z Błaszkami i ówczesnym powiatem kaliskim.

Solnik był inicjatorem ruchu syjonistycznego na ziemi kaliskiej. Od 1896 r. pełnił funkcję przewodniczącego Organizacji Syjonistycznej w Kaliszu, a w 1900 r. jako delegat wziął udział w IV Kongresie Syjonistycznym w Londynie. Już w niepodległej Polsce jako projektodawca legalnej Organizacji Ogólnych Syjonistów podpisał statut związku.

Jak większość Żydów został wygnany z Kalisza, trafił do Warszawy, gdzie zginął w czasie powstania w getcie, w 1943 r. Miejsce jego pochówku jest nieznane. Na żydowskim cmentarzu w Kaliszu ustawiono symboliczny grób upamiętniający postać literata i organizatora kaliskiego syjonizmu.